[ آن_مرد_آشفته ]

شاید غریبه ای در من است
که هرگاه به آینه مینگرم
آنچه پیداست را
نه دیده ، نه میشناسم

با نگاهش
ساعتها در سکوت خیره می ماند به من
انگار ناملایمت های روزگار
دوخته است در هم ،
بیابانِ خشکِ لبهایش را

در چشمهایش
قطراتِ اشکی پناهنده اند
که از فرطِ بی قراری
هر لحظه در معرض سقوط اند

میتوانم حس کنم
که بغضِ تلخی چون زالو
به ته گلویش چسپیده
و می مکد هر ثانیه،
واژه به واژه ی حرفهایش را

چقَدر می ترسم،
روزی به این یقین دست یابم
که آن مردِ آشفته در آینه
خودِ خودِ منم

کاکباران کورد ملکشاهی ، آبان ۹۵